Poëzie is... dichter bij de dingen van het leven willen/durven/leren komen... Heel zorgvuldig en doortastend confronterend dichter bij de kleur, de vorm, de geur, de samenhang, de eenzaamheid, het rollenspel begrijpend vergelijken om de ziel ervan te raken. Observeren en beschrijvend luisteren naar woorden die tevoorschijn komen via klanken, lettergrepen en vooral het ritme dat zo eigen is aan Nederlands. (Ja, lees nog eens een keer opnieuw wat hier geschreven staat... Je kan het voelen, mede-voelen, meebeleven, toch!)

 

Ik voel wat er tevoorschijn komt als schilderwerk dat me gegeven is door... moeilijk te omschrijven. 't Is alsof ik via heel speciale intuïtie woorden uit mijn hoofd, mijn buik laat vloeien, via handen neer laat schrijven... fotografisch via vlotgeschikte zinnen weergegeven, uitgegroeid tot beeldhouwwerk, doorsijpelt met muziek va klank- en rijm.

 

Na 20-25 stukjes poëzie die als een rode draad een thema vormen... wordt de nieuwe bundel klaargemaakt, voorzien van titelblad (Kamiel) en afgeprint om dan verspreid te worden onder vrienden, op een marktje aangeboden... soms verwoord op nog een voorlees-avond of en vernissage waar ik uitgenodigd wordt.

 

Zo word ik verder aangemoedigd, ja, geïnspireerd om verder, dieper, inniger (soms confronterend) om te gaan met alles wat gebeurt in mijn omgeving, tijdens wandelingen, droom-momenten, kunst in een museum of mensen die ik plots ontmoet. Portret-gedichten van zo nu en dan een zielgenoot.

 

Mijn dichtkunst zie ik als weerkaatsend onderlijnen en boetseren, tot juweel verzilveren, beschouwen of her-inneren wat leeft in mensen zoals ik en jij.